38 ساله که ایمان همایی هستم،شاید غیر از سه چهار سال اول زندگیم، بیشتر خاطراتم رو به یاد دارم و اغلب دوست دارم با خاطراتم زندگی کنم شاید یکی از مشکلات  شرقی ها بخصوص ما ایرانیها همینه که حرکت رو به جلو نداریم و بیشتر با خاطراتمون خوشیم یه جورایی هم اصرار داریم که عوض نشیم و همون آدم باشیم که این زیاد جالب نیست یکی از مشترکاتمون احساسی برخورد کردن با تمام مسائله که بیشتر تو این مورد دچار لطمه میشیم هر چی مرور میکنم میبینم سنم بالا رفته ولی به پختگی های لازم و حد انتظار خودم نمیرسم یه جورایی همه چی رو باهم قاطی کردم و تو ذهنم دسته بندی درستی از مسائل مختلف ندارم با اینکه الان قریب به بیست ساله که به کسب تجربه تو جامعه پرداختم ولی اگه یه نوجوون رو ببینم و بخوام تجربیاتم رو منتقل کنم نمیتونم، خیلی نگران فرزندم هستم تا بتونم بصورت معقول بزرگش کنم و اونو تحویل اجتماع بدم چون من بعنوان یه فرد نسبت به اجتماع مسئولم ولی بنظر میرسه روح لطیف ایرانی و عاطفی بودن بیش از حد ما دردسر ساز شده و باید عقلانیت رو بالا برد تا حد امکان، نمیدونم شایدم اشتباه کنم؟