داشتم به سخنان و جملات زیبای بزرگان نگاه میکردم به این جمله از پابلو نرودا برخوردم که میگه هیچ شعری شاعر ندارد ،هر خواننده ی شعری شاعر آن لحظه شعر است !بنظرم جمله بسیار زیبایی گفته و به احساس و عشق آدما بسیار اهمیت داده هیچ دقت کردین ما شرقی ها چقدر احساساتی هستیم؟باور کنیم اگه اینهمه وقت که برای عشق و شعر وعرفان میگذاریم برای پیشرفت تکنولوژی مصرف میکردیم چقدر بالاتر از این حرفا بودیم؟ولی من این افکارو احساسات رو دوست دارم بهم آرامش میده هروقت کتاب حافظ رو باز میکنم یا به اشعار باباطاهر میرسم و یا به هر هنر دیگه ای که بهش علاقه دارم میپردازم ... آروم میشم ،وقتی فیلم مادر علی حاتمی رو میبینم به هنر ایرانی بیشتر پی میبرم این هنرهاست که به فرهنگ شرقی اصالت داده و هوش سرشار مارو نشون میده،ولی باید سعی کنیم فقط به این مسائل نپردازیم به نوعی روحمون رو صیقل بدیم و به پیشرفت هم فکر کنیم وگرنه عقب میفتیم. این چیزیه که میخوام بگم راستی جمله بالارو که نقل و قول کردم مصداق دستگاههای ایرونی و ردیفهای آوازیه ماست چون یه شعر رو با ردیفها و دستگاههای مختلف اجرا میکنیم و خودمون در اون لحظه میشیم شاعر اون شعر چه زیبا!