شب همه بی تو کار من، شکوه به ماه کردن است
روز ستاره تا سحر، تیره به آه کردن است

متن خبر که یک قلم ،بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر ، نامه سیاه کردن است

چون تو نه در مقابلی، عکس تو پیش رو نهم
این هم از آب و آینه خواهش ماه کردن است

ای گل نازنین من، تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان، در تو نگاه کردن است

لوح خدانمایی و آین? تمام قد
بهتر از این چه تکیه بر، منصب و جاه کردن است؟

ماه عبادت است و من با لب روزه دار از این
قول و غزل نوشتنم، بیم گناه کردن است

لیک چراغ ذوق هم اینهمه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردن است

من همه اشتباه خود جلوه دهم که آدمی
از دم مهد تا لحد، در اشتباه کردن است

غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا، خواه نخواه کردن است

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند؟
این هم اگرچه شکو? شحنه به شاه کردن است

عهد تو "سایه" و "صبا" گو بشکن که راه من
رو به حریم کعب? "لطف اله" کردن است

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردن است

بوسه تو به کام من، کوهنورد تشنه را
کوز? آب زندگی توشه راه کردن است

خود برسان به شهریار، ای که در این محیط غم
بی تو نفس کشیدنم، عمر تباه کردن است

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت 
 در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت 
 خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد 
 تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت 
 دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت 
قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت 
مرغ دریا خبر از یک شب توفانی داشت 
 گشت و فریاد کشان بال به دریا زد و رفت 
 چه هوایی به سرش بود که با دست تهی 
پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و رفت 
 بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون دید 
 قلم نسخ برین خط چلیپا زد و رفت 
 دل خورشیدی اش از ظلمت ما گشت ملول 
 چون شفق بال به بام شب یلدا زد و رفت 
 همنوای دل من بود بع تنگام قفس 
ناله ای در غم مرغان هم آوا زد و رفت

انشتین میگه عشق مانند ساعت شنیه. همزمان که قلبتو پر می کنه مغزتو خالی می کنه. 

می دانی اگر صخره و سنگ توی مسیر رودخانه زندگیت نباشه صدای آب اصلا قشنگ نیست. 

من تو را دوست دارم..

تو دیگری را..

دیگری دیگری را..

و این چنین است که ما تنهاییم..

در دیده به جای خواب، آبست مرا

زیرا که به دیدنت، شتابست مرا

گویند بخواب تا به خوابش بینی

ای بی‌خبران چه جای خوابست مرا

این است وصیتم مراعات کنید

با مردن من مباد هیهات کنید

شیرینی و گل چاره تاریکی نیست

در ختم من آفتاب خیرات کنید

من غلام قمرم، غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی خبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن، جامه مدر، هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد
گفت می باش چنین زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه ی پر نقش و خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو 

بزن آن پرده، اگر چند تو را سیم از این ساز گسسته

بزن این زخمه،

بر آن سنگ ، بر آن چوب

بر آن عشق که شاید، بردم راه به جایی...!

پرده دیگر مکن و زخمه به هنجار کهن زن

لانه ی جغد نگر کاسه ی آن بربط سغدی ز خموشی!

نغمه سر کن که جهان تشنه ی آواز تو بینم

چشمم آنروز مبیناد، که خاموش در این ساز تو بینم

نغمه ی توست، بزن آنچه که ما زنده بدانیم

اگر این پرده بر افتد، من و تو نیز نمانیم

  اگر چند بمانیم و بگوییم همانیم...!

می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت

بی مونس  و بی رفیق  و بی همدم و جفت

زنهار  به  کس  مگو  تو   این  راز  نهفت

هر  لاله   که   پژمرد    نخواهد    بشکفت